De vzw HAMA is gelegen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Zij groepeert en beheert vier opvangcentra voor volwassenen met een mentaal gebrek/handicap.

Elke crisis is een indicatie van de sterke en zwakke punten van een samenleving, met name door de manier waarop rekening wordt gehouden met de meest kwetsbaren, zoals ouderen, kinderen - en met name die welke door jeugdbescherming, gevangenen worden geplaatst, daklozen, eenoudergezinnen, asielzoekers en mensen met "handicaps".
Elke nieuwe situatie, nieuw, hun "verworven" en hun rechten worden in twijfel getrokken ... We hebben het op een zeer wrede en pijnlijke manier ervaren met onze dochter, 46 jaar oud en met het syndroom van Down. Ze woont in een accommodatie in Brussel, met 19 andere mensen van zeer verschillende leeftijden en specifieke moeilijkheden. Iedereen leidt een leven dat is aangepast aan hun wensen en behoeften, begeleid door een dynamisch, attent en levendig educatief team. Op 13 maart, na de eerste regeringsverklaring, informeerde het onderwijsteam van de instelling, dat haar verantwoordelijkheden nam, de ouders over haar beslissing: mensen opsluiten, alle externe activiteiten en gezinsterugkeer onderdrukken. En in huis, de goedkeuring van alle mogelijke beschermings-, hygiëne- en preventiemaatregelen. Het is echter niet eenvoudig om 20 mensen te bezetten die gewoonlijk naar buiten gaan! Maar het team is creatief om te "innoveren" (bar, winkel, games ...) en interesse te wekken. Er wordt geen hulp van buitenaf geboden (tests, beveiligingen ...) wordt niet verstrekt: "mensen met een handicap hebben geen prioriteit" ... Het is te negeren dat sommigen een zwak immuunsysteem, een verzwakte luchtwegen hebben, of d andere zwakke punten. En 20 mensen plus een educatief team dat 24 uur per dag in een huis woont, zeker ruim in het dagelijks leven, wordt het snel moeilijk te beheren! En wat er moest gebeuren, gebeurde. Op 5 april werd ons gemeld dat verschillende mensen, waaronder onze dochter, verdachte tekenen vertoonden: uitbraak van koorts, dalende verzadigingsgraad ... Ze zei ook dat ze "onderdrukt" was. Na overleg is het raadzaam om hem alleen per ambulance naar de eerste hulp te brengen (geen opvoeder aanwezig en gezien onze hoge leeftijd kunnen we hem niet vergezellen). Zijn broer voegt zich daar bij hem, maar hij kan haar niet zien. Hij heeft nog steeds contact met de spoedarts die een welwillende houding ten opzichte van zijn zusje vertoont ... Kleine opluchting voor ons. Ze werd overgebracht naar de "covid-19" -eenheid en de volgende dag bevestigde de longscanner de infectie. Ze verblijft 2 weken in de kliniek, in een geïsoleerde kamer. Eerste grote zorg: ze vraagt "mama en papa" ... (tot op heden hebben we haar altijd vergezeld voor afspraken en medische zorg). Hier is ze niet alleen helemaal alleen, zonder noodzakelijkerwijs het waarom en het hoe te begrijpen, maar ook, in een universum van gemaskerde mensen, in witte overall, met handschoenen ... Wat zou al een hele angst opwekkende kunnen blijken te zijn? elk. Hoe kan ze zichzelf situeren, begrijpen, vooral overweldigd door paniek en een gevoel van verlatenheid? Zou deze situatie ertoe kunnen leiden dat hij zonder reactie blijft, zelfs om zichzelf te laten sterven? We hebben bovendien een familie, maar meer in het bijzonder een uiterst pijnlijke medische reis ... Onze kans is om een beroep te kunnen doen op "hulpbronnen", in het bijzonder de psychiater die onze dochter al bijna 20 jaar volgt. Ze maakte rechtstreeks contact met de longarts en het zorgteam ... en ze toonden veel aandacht en vriendelijkheid jegens onze dochter, ondanks de enorme werkdruk van deze afdeling.
Elke dag nam de longarts telefonisch contact met ons op om ons te vertellen over zijn observaties, of het nu medisch, relationeel of emotioneel was ... Aan onze kant, gesteund door zijn broers en zussen, zijn tantes, ooms, neven en neven, stuurden we hem dagelijks foto's, kaarten, uitingen van sympathie ... alleen mogelijke acties om onze gehechtheid aan hem te communiceren. Onze telefoontjes waren vaak gevuld met zware stiltes omdat ze nauwelijks meer sprak ... onze stemmen wilden geruststellend zijn, maar zonder te weten wat ze kreeg ... Aan deze zorgen die ons nooit hebben nagelaten, werd die van de onzekerheid over de evolutie van de ziekte toegevoegd ... Gedurende de eerste 10/12 dagen was de dreiging van een verergering constant. Vanaf het begin hadden de spoedeisende arts en daarna de longarts ons gewaarschuwd: "Als de situatie verslechtert en zwaardere behandelingen noodzakelijk blijken te zijn (intensieve zorg, coma en intubatie ...), moet u het geven of niet uw akkoord "...
Geconfronteerd met zo'n abrupt discours - maar dat moest worden uitgedrukt, moeten we het erkennen - zijn we versteend ... Wat te antwoorden? Hoop alvast van harte dat dit niet zal gebeuren. Elke dag was een winnende dag ...
Maar we denken ook aan de mensen die moesten beslissen: stoppen met zorg, dat wil zeggen de dood, zonder meedogenloze therapie, of het risico nemen? Maar in welke staat zal de persoon daarna zijn?
Dankzij medische zorg en relatiezorg, ook met geluk, kon onze dochter na twee weken de afdeling verlaten! Vervolgens wordt de quarantainevraag gesteld ... Om die elders te vervangen, opnieuw geïsoleerd en in een onbekende omgeving? Is dit mogelijk ?
We voelden allemaal dat ze deze nieuwe beproeving niet kon herbeleven ... en het opvangcentrum verwelkomde haar: ze bracht haar jaren veertig door in haar kamer, omringd door bekende en gewaardeerde opvoeders, ondanks hun maskers. Ze werd in de gaten gehouden, verzorgd, verwend, verwend ...
En na 2 weken een ultra feestelijk moment: eerste maaltijd met het hele team! (het was 4 mei)
Ze spreekt haar tevredenheid uit met gelach in een keel die is ingezet tijdens een communicatie met ons via WhatsApp ... en herinnert ons eraan, zoals in de goede oude tijd voor covid-19, dat ze wil dat we haar de kleintjes brengen Traditionele lekkernijen! ... Voor onze dochter komt het terugkeren naar het gezin momenteel niet voor. Ze is te blij om, na een maand van zeer slopende ziekte, haar leeftijdsgenoten te vinden en moet het ritme, haar houding en haar prestaties zoveel mogelijk hervatten ... Het is daarom te vroeg om de toekomst voor ogen te hebben. Maar voor onze kinderen, die meestal jongvolwassenen zijn met levensplannen, dromen, wensen, behoeften zoals iedereen, zijn ex cathedra-voorzieningen, overal en voor iedereen toepasbaar, absoluut niet geschikt. Elke persoon en elke situatie heeft zijn eigen kenmerken. Wat we van de overheid willen is vertrouwen op ouders, broers en zussen en professionals in de sector! Sinds de aankondiging van de handicap van hun kind proberen ouders hun ontwikkeling zo goed mogelijk te begrijpen en er naar te handelen. Tijdens zijn reis zorgen ze voor een harmonieuze ontwikkeling in overeenstemming met zijn mogelijkheden, behoeften en wensen ... Laten we daarom, in situaties zoals we die momenteel ervaren, met de professionals die dagelijks met hen werken, beslissen wat geschikt is voor iedereen (uitgaan - teruggaan - met familie - in een instelling ...). Met een verbintenis natuurlijk om alle maatregelen van afstand, bescherming en veiligheid te respecteren. Deze beslissingen zullen deze periode, uiterst moeilijk voor iedereen, leefbaarder maken voor hen en voor ons!

Sinds papa stierf, woon ik in Petunia's.
Hier is het goed. Ik heb al mijn cd's in een kast in mijn slaapkamer. Ik ga elke dag wandelen.
Ik ga graag naar de stad waar ik alle platenwinkel ken of om mooie boeken te zien.
We eten goed bij Petunia's.
Ik ga op vakantie naar Agadir.